Αυτοί που έχασαν τα σπίτια τους. Ιστορία 4
Alim Aliyev, 27 ετών
Όταν μετακόμισα στη Λβιβ πριν από επτά χρόνια, δεν είχα την αίσθηση ότι Κριμαία ήταν πολύ μακριά μου και ότι υπήρχε ρήξη με την Πατρίδα, μπορούσα ανά πάσα στιγμή να πάρω το τρένο και να πάω στο σπίτι μου, να δουλέψω μερικές εβδομάδες από εκεί, να δω τους φίλους και να επισκεφθώ τα αγαπημένα μου μέρη. Με τους φίλους μου είχαμε μια παράδοση: Αυθόρμητα επιλέγαμε ένα μέρος, επιβιβαζόμασταν σε ένα λεωφορείο και πηγαίναμε σε διάφορες γωνιές της Κριμαίας: Γκουρζούφ, Μπαλακλάβα, Μισχόρ...
Τελευταία φορά ήμουν στην Κριμαία στις αρχές του Ιανουαρίου το 2014, είχα έρθει στους γονείς μου για την Πρωτοχρονιά. Φυσικά τότε δεν γνώριζα ότι δεν θα μπορούσα να την επισκεφτώ ξανά.
Από τότε συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο είναι να χάνεις την πατρίδα σου. Η αίσθηση ότι αυτή η γη, αν και είναι κοντά, είναι και τόσο ακατανόητα απόμακρη. Και τους φίλους μου η μοίρα έστειλε διάσπαρτα σε διάφορες χώρες του κόσμου ... Σαν να έγινε μια ξαφνική ωρίμανση. Αν οι συνάδελφοί μου και εγώ κατά το χρόνο της προσάρτησης δεν θα αρχίζαμε να κάνουμε «Κριμαία SOS», θα είχα τρελαθεί, διότι το να λαμβάνεις συνέχεια τόσο σουρεαλιστικές πληροφορίες ήταν απίστευτα δύσκολο. Αλλά με την πάροδο του χρόνου είχαμε συνηθίσει, και αυτό είναι ίσως ένα από τα πιο τρομακτικά αποτελέσματα.
Είχα συνηθίσει τις αναφορές ότι ακόμα έναν φίλο μου ή καλό γνωστό μου τον είχαν συλλάβει ή του έκαναν έρευνα, ότι κάποιον άλλον τον αναζητούσαν. Στη συνέχεια ήρθε η είδηση της απαγόρευσης της Mejlis (Εθνική Συνέλευση των Τατάρων της Κριμαίας), και αυτή όμως δεν μου έκανε καμία έκπληξη, γιατί ήταν κάτι αναμενόμενο. Από την άλλη δεν θέλω να συνηθίζω αυτή τη νέα πραγματικότητα. Και εκεί στην Κριμαία όμως, συνηθίζουν πλέον αυτή την πραγματικότητα. Έχουν ήδη αντιληφθεί το συμβολισμό της κατοχικής δύναμης ως δεδομένο. Λες και έχουν τεντωθεί τα νεύρα τους και με αυτή την έννοια ο χρόνος είναι εναντίον μας.
Είναι σημαντικό να διατηρηθεί το νευρικό νήμα που συνδέει την Κριμαία και την Ουκρανία. Μία από αυτές τις γέφυρες είναι οι μετανάστες, γι αυτό είναι σημαντικό να αισθάνονται ως πλήρεις πολίτες της χώρας. Αν και ακούγεται λίγο περίεργα. Σήμερα μπροστά σε εμάς, δηλαδή αυτούς που βρίσκονται στην ηπειρωτική χώρα, ξεδιπλώνεται η μεγάλη πρόκληση της ανάπτυξης μια στρατηγικής για την απελευθέρωση της χερσονήσου, πρέπει να δοθούν βήμα προς βήμα οδηγίες για το πώς θα επιστραφεί η αυτοκυριαρχία στην Κριμαία.
Και είναι σημαντικό να μην αφήσουμε στον κόσμο να ξεχάσει αυτή την άγρια παραβίαση του διεθνούς δικαίου, καθώς και στην ίδια Κριμαία να βοηθήσουμε με σκοπό την εκκίνηση μίας μόνιμης διεθνούς αποστολής παρακολούθησης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Μετάφραση: Ιωάννα Τελιανίδη
Πηγή: 1
