| sadowod.com | vivaspb.com |

Κατοχή της Κριμαίας. Αυτοί μας φοβόντουσαν, δεν έλεγαν τα ονόματά τους και έκρυβαν τα πρόσωπά τους

Γράφτηκε από τον/την Admin2 . ΚΡΙΜΑΙΑ

Στις 12 Μαρτίου του 2014, πήγαμε σε ένα γειτονικό χωριό, το οποίο βρίσκεται στην περιφέρεια της Kherson. Ήμασταν τρεις στο αυτοκίνητο: ο οδηγός, εγώ και η φίλη μου. Γυρίζαμε πίσω περίπου στις 6 μμ. Στα διοικητικά σύνορα της Κριμαίας και της περιφέρειας της Kherson ήταν το σημείο της Κρατικής επιθεώρησης οδικής ασφάλειας, η οποία έχει πλέον μετατραπεί σε σημείο ελέγχου και βάση των εισβολέων. Εκεί υπάρχουν στρατιωτικά οχήματα με ρωσικές στρατιωτικές πινακίδες 90, 95, 99, τέντες, τεθωρακισμένα οχήματα, εκτοξευτήρες όλμων, ιατρικό κέντρο, κουζίνες εκστρατείας, ρωσικές σημαίες και «υπερασπιστές»- στρατιώτες χωρίς σήμανση, Ρώσοι Κοζάκοι, καυκάσιοι (πιθανότατα Τσετσένοι) και τοπικοί φιλορώσοι, εκείνη την στιγμή ήταν περίπου 100 άτομα.
Σταματάνε και ελέγχουν όλα τα αυτοκίνητα, ελέγχουν τα έγγραφα, ενώ κανένας δεν λέει το όνομά του, όλοι φοράνε μάσκες και κρατάνε τουφέκια. Μας σταμάτησαν, ήρθαν πρώτα στον οδηγό, ζήτησαν να δείξει τα έγγραφα, αυτός άνοιξε το διαβατήριό του, αλλά ο «υπερασπιστής» άρπαξε το έγγραφο από τα χέρια του. Φυσικά, ο οδηγός μας ήταν εξοργισμένος και το ίδιο ήμασταν κι εμείς - λέμε, είναι το διαβατήριο πολίτη της Ουκρανίας, και θα πρέπει να το ελέγξετε, χωρίς να το πάρετε από τα χέρια μας. Έγινε χαμός!
 
Μας περικύκλωσαν αμέσως 6-7 άτομα, άρχισαν να απαιτούν να βγούμε από το αυτοκίνητο (κάτι που δεν είχαμε κάνει), και ο επικεφαλής επιθεωρητής άρχισε να φωνάζει ότι αυτό το διαβατήριο μπορεί να πεταχτεί ήδη, ότι δεν υπάρχει κράτος της Ουκρανίας, ότι είναι βρώμικος και πεινασμένος δύο εβδομάδες, στέκεται εδώ ως φρουρός και μας προστατεύει… Εγώ απάντησα απότομα ότι δεν τον είχα φωνάξει καθόλου και δεν χρειάζεται να με προστατεύει. Στη συνέχεια στάθηκε μπροστά από το αμάξι, γύρισε πάνω μας το τουφέκι, τράνταξε το κλείστρο και είπε ότι έχει εντολή να πυροβολεί. Εξαγριωμένος, με γυάλινα μάτια, φορώντας μια μάσκα, στεκόταν και φώναξε ότι δεν θα μας αφήσει να περάσουμε, και δεν τον νοιάζει που έχουμε Κριμαϊκή άδεια παραμονής και πηγαίνουμε στο σπίτι μας.
Οι ίδιοι οι συνάδελφοί του τον καθησύχασαν κάπως, και μας διέταξαν να βάλουμε το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου, και εκεί περιμέναμε για μιάμιση ώρα, έως ότου ήρθε η επόμενη βάρδια στις 8μμ. Μόνο τότε έλεγξαν ξανά τα έγγραφα, έψαξαν το αυτοκίνητο, ελέγξανε το τσαντάκι, έκαναν μια διάλεξη ότι θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε καλά, αστειεύτηκαν ότι τώρα γνωρίζουν πού είμαστε εγγεγραμμένοι, και θα έρθουν για επίσκεψη και μόνο τότε μας επέτρεψαν να εισέλθουμε στην πόλη.
 
Αλλά το σημαντικό είναι ότι την στιγμή εκείνη δεν ήταν καθόλου τρομακτικό, και υπήρχε τέτοια οργή και το μίσος προς όλους τους, και μόνο μια σκέψη στο μυαλό μου, ότι αυτός με φοβάται, δεν λέει το όνομά του, κρύβει το πρόσωπό του και απειλεί με τουφέκι μια εύθραυστη γυναίκα. Ο φόβος και η συνειδητοποίηση του τι συμβαίνει ήρθε αργότερα, στο σπίτι, όταν άρχισαν να τρέμουν τα χέρια και ήρθε ένα αίσθημα αδυναμίας ότι δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι.
Liliana Krymskaya, κάτοικος της Κριμαίας
Μετάφραση: Ιωάννα Τελιανίδη

Πηγή: ru.krymr.com