Η ρωσική επιθετικότητα κατά της Ουκρανίας και το διεθνές δίκαιο - 25 βασικές θέσεις
Εδώ και 2 χρόνια η Ουκρανία είναι ένα από τα κεντρικά θέματα της διεθνούς πολιτικής. Η πρωτοφανής από τη φύση της Επανάσταση του 2013 προκάλεσε τις εξίσου πρωτοφανείς επιθετικές ενέργειες της Ρωσικής Ομοσπονδίας κατά της Κριμαίας και της ανατολικής Ουκρανίας. Αυτά τα γεγονότα σημάδεψαν τη νέα πραγματικότητα της διεθνούς πολιτικής σκηνής και του διεθνούς δικαίου.
Εισαγωγικές παρατηρήσεις
1) Η ερμηνεία των συνεπειών της επίθεσης συνεχίζεται. Ακόμα και τώρα είναι νωρίς να πούμε ότι οι συνέπειες της ρωσικής επιθετικότητας έχουν πλήρως αποσαφηνιστεί και καταγραφεί. Αυτά τα αποτελέσματα θα πρέπει να καθοριστούν από έναν συνδυασμό πολλών παραγόντων. Πρώτα από όλα μετράει η ικανότητα ή ανικανότητα από τους κορυφαίους παίκτες να εξάγουν συμπεράσματα και να μάθουν τα «ουκρανικά μαθήματα».
2) Η ρωσική επιθετικότητα έχει ιστορική λογική. Η κρίση γύρω από την Ουκρανία δεν μπορεί να παρουσιαστεί ως μια απροσδόκητη αποτυχία της παγκόσμιας πολιτικής, ως κάτι παράλογο. Κατά τη διάρκεια του 1999-2013 ο κόσμος βρέθηκε αντιμέτωπος με μια σειρά συμβάντων που γκρέμισαν τις αρχές του διεθνούς δικαίου και του ρόλου του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών στην επίλυση των συγκρούσεων (Γιουγκοσλαβία - το 1999, Αφγανιστάν - το 2001, Ιράκ - το 2003, Κοσσυφοπέδιο - το 2008, ρωσο-γεωργιανό πόλεμο - το 2008, Λιβύη - το 2011, και τροφοδότηση των συγκρούσεων στη Συρία). Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι μετά την εισβολή της στη Γεωργία το 2008, η Ρωσία όχι απλώς δεν έλαβε την έντονη αντίδραση και τη διεθνή απομόνωση, αλλά απόλαυσε την «επαναφόρτιση των σχέσεων με τις ΗΠΑ». Ο επιτιθέμενος είχε συγχωρεθεί.
3) Η ρωσική επιθετικότητα εναντίον της Ουκρανίας περιελάμβανε τρία «κύματα». Ως πρώτο «κύμα» θα πρέπει να θεωρείται η στρατιωτική κατοχή της Κριμαίας . Ως δεύτερο «κύμα» θα πρέπει να θεωρούνται οι πρώτες εχθροπραξίες στην ανατολική Ουκρανία, δηλαδή η διαδικασία της δημιουργίας της «Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ» και της «Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ», σε συνδυασμό με την αποστολή ακανόνιστων συμμοριών, ομάδων και μισθοφόρων. Ως τρίτο «κύμα» θα πρέπει να αναγνωρίζεται η συνεχιζόμενη εισβολή των τακτικών ενόπλων δυνάμεων της Ρωσίας στην Ανατολική Ουκρανία από τον Αύγουστο του 2014.
4) Η Ρωσία προσπάθησε να δικαιολογήσει την επιθετικότητα με την «Επανάσταση αξιοπρέπειας». Η Ρωσία επέμεινε για: 1) τη νομιμότητα του Γιανουκόβιτς, 2) την έλλειψη αποτελεσματικής εξουσίας στη μετα-επαναστατική Ουκρανία, λόγω του δήθεν «πραξικοπήματος», 3) την ενεργοποίηση μόνιμης απειλής για τους Ρώσους πολίτες της Ουκρανίας. Προφανώς, τα επιχειρήματα της ρωσικής πλευράς δεν άντεξαν οποιαδήποτε κριτική των συνταγματικών δικαιωμάτων μας. Ο Γιανουκόβιτς αρχικά ήταν «παράνομος καλεσμένος πράκτορας» (σύμφωνα με σ. 23, αρ. 85 του Συντάγματος της Ουκρανίας), και ως εκ τούτου δεν είχε κανένα δικαίωμα να καλεί τα ρωσικά στρατεύματα στο έδαφος της Ουκρανίας. Όσο για την απειλή κατά των ρωσόφωνων πολιτών της Ουκρανίας, κανένας έγκυρος διεθνής θεσμός δεν είχε κάνει δήλωση σχετικά με τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κριμαία ή στην Ουκρανία. Υπό τις συνθήκες αυτές, η ρωσική αναφορά για την προστασία των πολιτών μέσω ανθρωπιστικής παρέμβασης ήταν αβάσιμη.
5) Η Ρωσία έχει επιλέξει να συντηρεί μια ασυνεπή στρατηγική για τη νέα πραγματικότητα στην Ουκρανία. Σε δηλώσεις της η Ρωσία είχε σημειώσει ότι δεν έχει σχέση με τις διεθνείς δεσμεύσεις, για παράδειγμα, με το Μνημόνιο της Βουδαπέστης ή για τις εγγυήσεις της ασφάλειας της Ουκρανίας. Το επιχείρημα της Ρωσίας ήταν άκυρο, διότι, με την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου στην υπόθεση Habchykovo-Nadmarosh τους 1997, αναφέρεται σαφώς ότι η επανάσταση ή η αλλαγή του πολιτικού καθεστώτος δεν συνιστά λόγο αλλαγής των διεθνών υποχρεώσεων. Επιπλέον, η Ρωσία δεν είχε διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις με την Ουκρανία και δεν είχε άρει τη διεθνή -νομική αναγνώριση της Ουκρανίας.
Στρατιωτική κατοχή της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Κριμαίας
6) Το «Δημοψήφισμα της Κριμαίας» είναι παράνομο σύμφωνα με τους νόμους του εθνικού δικαίου. Το «Δημοψήφισμα» έγινε κατά παράβαση του Συντάγματος της Ουκρανίας, του νόμου της Ουκρανίας «Περί πανουκρανικού δημοψηφίσματος» και του νόμου της Ουκρανίας «για την τοπική αυτοδιοίκηση στην Ουκρανία». Αυτό επιβεβαιώνεται και από το Συνταγματικό Δικαστήριο της Ουκρανίας το 2014 όσον αφορά τη μη συμμόρφωση του δημοψηφίσματος με το Σύνταγμα της Ουκρανίας.
7) Το «Δημοψήφισμα της Κριμαίας» είναι παράνομο σύμφωνα με τους νόμους του διεθνούς δικαίου. Το «Δημοψήφισμα» πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες επίθεσης της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας, όπως ορίζεται στο σημείο a, b, d, και g της Απόφασης Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ «Όσον αφορά τον ορισμό της επιθετικότητας το 1974, δηλαδή με τρόπο αποστολής από το κράτος ή για λογαριασμό του κράτους ένοπλων συμμοριών, ομάδων, άτακτων ή μισθοφόρων, που είχαν πραγματοποιήσει πράξεις ένοπλης βίας (βίαιη κατάληψη της κυβέρνησης της Κριμαίας), η έλλειψη της αντίστασης δεν αναιρεί το γεγονός πράξης βίας (που προκύπτει από το άρθρο 2 των Συμβάσεων της Γενεύης το 1949). Ο Βλαντιμίρ Πούτιν παραδέχτηκε το γεγονός της συμμετοχής των ρώσων στρατιωτών στην ειδική επιχείρηση της επιστροφής της Κριμαίας. Στις 27 Μαρτίου του 2014 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ με 100 ψήφους αποφάσισε για το ψήφισμα 68/262 «Η εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας», το οποίο παραδέχεται την «ανεδαφικότητα του δημοψηφίσματος».
Το «Δημοψήφισμα» έγινε σύμφωνα με τους διεθνείς παρατηρητές κατά παράβαση των διεθνών προτύπων, της διάρκειας της προετοιμασίας (λιγότερο από 20 ημέρες), τη διαφάνεια και την ελευθερία της διενέργειας. Οι ερωτήσεις του «δημοψηφίσματος» ήταν διαφορετικές στη ουκρανική, στη ρωσική και στη γλώσσα των Τατάρων της Κριμαίας, διότι στην πρώτη περίπτωση περιέχει τον όρο «επανένωση», και στη δεύτερη «ένταξη».
Το «Δημοψήφισμα» δεν μπορούσε να συνιστά μια μορφή της πραγματοποίησης της αρχής της αυτοδιάθεσης των εθνών, διότι το υποκείμενο αυτής της αυτοδιάθεσης είναι οι Τατάροι της Κριμαίας, οι οποίοι είχαν ήδη αυτονομία. Η θέση της Ουκρανίας σχετικά με την Αυτόνομη Δημοκρατία της Κριμαίας σε διάφορες μορφές, υποστηρίχθηκε από την G7, την ΕΕ, το Συμβούλιο της Ευρώπης, το ΝΑΤΟ, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, τον ΟΑΣΕ, το Διεθνή Οργανισμό Πολιτικής Αεροπορίας (ICAO), τα επιμέρους κράτη.
8) Η Ρωσική Ομοσπονδία διεξάγει αποστολή στρατιωτικής κατοχής της Κριμαίας. Το γεγονός ότι υπάρχει στρατιωτική κατοχή επιβεβαιώνεται από τους καθιερωμένους όρους του διεθνές ανθρωπιστικού δίκαιου και του συμπεράσματος στην υπόθεση του Διεθνούς Δικαστηρίου του ΟΗΕ για τη νομιμότητα της κατασκευής του τοίχους στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη: «Το έδαφος θεωρείται ότι έχει καταληφθεί όταν τελεί υπό τον έλεγχο του στρατού του εχθρού». Ο έλεγχος πραγματοποιείται.
9) Από την αρχή της στρατιωτικής κατοχής της Κριμαίας, η Ουκρανία και η Ρωσία βρίσκονται σε κατάσταση διεθνούς ένοπλης σύγκρουσης, η οποία είναι το αποτέλεσμα τέλεσης επιθετικής πράξης κατά της Κριμαίας.
10) Η Ρωσία φέρει την πλήρη ευθύνη για τα εγκλήματα, που διαπράχθηκαν σε συνθήκες στρατιωτικής κατοχής. Η τρομερή καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κριμαία υπό συνθήκες στρατιωτικής κατοχής επιβεβαιώνετε στις εκθέσεις του ΟΗΕ, Amnesty International, Human Rights Watch, Freedom House. Το γεγονός ότι η ευθύνη για τα ανθρώπινα δικαιώματα στα κατεχόμενα εδάφη πέφτει στη Ρωσική Ομοσπονδία, επιβεβαιώθηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, ιδιαίτερα της υπόθεσης του Ilascu και άλλων εναντίον της Μολδαβίας και της Ρωσίας, όπου η Ρωσία έχει αναγνωριστεί ως «αρμόδια για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Υπερδνειστερία».
Διεθνής ένοπλη σύρραξη στην ανατολική Ουκρανία
11) Η Ρωσική Ομοσπονδία έχει διαπράξει πράξη επιθετικότητας στα ανατολικά της Ουκρανίας, σύμφωνα με τα σημεία a, b, c, d, e και g g της Απόφασης Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ «Σχετικά με τον ορισμό της επίθεσης» του 1974. Σε όλο τον κόσμο οι δράσεις της Ρωσίας αναγνωρίστηκαν ως στρατιωτικής επιθετικότητα, επιθετικές ενέργειες και παρεμβάσεις στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουκρανίας (Συμβούλιο της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, της PACE, ΟΗΕ, κ.λπ.).
12) Η επίθεση «Νικαράγουα εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών» είναι μια νομική βάση για τη διεθνή νομική εκτίμηση των ενεργειών της Ρωσίας στην Ουκρανία. Στο πλαίσιο της υπόθεσης «Νικαράγουα» μπορούμε να συμπεράνουμε ότι: 1) «ως παρεμβάσεις στις εσωτερικές υποθέσεις» θα πρέπει να θεωρούνται αυτές «στην εκπαίδευση, στον εξοπλισμό, στις προμήθειες, στη χρηματοδότηση, στα τρόφιμα, σε άλλες ενισχύσεις», 2) οι παράνομες πτήσεις αποτελούν παραβίαση της εθνικής κυριαρχίας, και 3) την ανάγκη για αποζημίωση. Βάσει αυτής της περίπτωσης μπορεί επίσης να υποστηριχθεί ότι το ίδιο το γεγονός αποστολής ένοπλων ομάδων και παροχή χρηματοδοτικής στήριξης είναι μια ένοπλη επίθεση κατά της Ουκρανίας, η οποία επιβεβαιώνει το γεγονός της επιθετικότητας.
13) Το κύριο όργανο της ρωσικής επιθετικότητας έγιναν οι δημιουργημένες «Λαϊκή Δημοκρατία του Λουγκάνσκ («ΛΔΛ»)» και «Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονέτσκ («ΛΔΝτ»)», οι οποίες είναι αποσχισθείσες οντότητες και τρομοκρατικές οργανώσεις. Η «ΛΔΛ» και η «ΛΔΝτ» είναι παράνομες σύμφωνα με την ουκρανική νομοθεσία για την τοπική αυτοδιοίκηση και υπόκεινται στο άρθρο 110 του Ποινικού Κώδικα της Ουκρανίας «Προσβολή της εθνικής κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας». Η «ΛΔΛ» και η «ΛΔΝτ» είναι τρομοκρατικές οργανώσεις (σύμφωνα με το άρθρο 258 του Ποινικού Κώδικα της Ουκρανίας), υπεύθυνες για τα εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που έχουν διαπράξει. Απτή απόδειξη της ρωσικής επιθετικότητας είναι ακριβώς αυτή η δημιουργία της «ΛΔΛ» και της «ΛΔΝτ» και η διενέργεια των παράνομων «δημοψηφισμάτων», στα οποία ψήφισαν οι στρατιώτες των Ένοπλων Δυνάμεων της Ρωσίας. Για αυτές τις ενέργειες, στο έδαφος της Ουκρανίας στάλθηκαν ανιχνευτικές ομάδες σαμποτάζ, με επικεφαλής αξιωματικούς του Γενικού Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων της Ρωσίας.
14) Η «ΛΔΛ» και η «ΛΔΝτ», είναι όργανα της κυβέρνησης της Ρωσίας και ενεργούν ως επίσημοι εκπρόσωποι της κυβέρνησης της Ρωσίας. Μεταξύ της «ΛΔΛ», της «ΛΔΝτ» και της Ρωσίας υπάρχει μια πραγματική σχέση με τη μορφή της παρακολούθησης, της στρατηγικής, της διαχείρισης και του σχεδιασμού.
Υπάρχουν πολλές ενδείξεις για την παροχή στις «ΛΔΛ» και «ΛΔΝτ» στρατιωτικής, υλικοτεχνικής, οικονομικής και χρηματοδοτικής στήριξης, ιδίως μέσω των παράνομων «ανθρωπιστικών αποστολών». Με βάση την υπόθεση της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης εναντίον της Σερβίας το 2007, μπορεί να αποδειχθεί η παρουσία του αποτελεσματικού έλεγχου της Ρωσίας πάνω από τη «ΛΔΛ» και τη «ΛΔΝτ» («αποτελεσματικός έλεγχος στις δραστηριότητες, δηλαδή άμεσες οδηγίες και κατευθύνσεις για το σχεδιασμό και τη διενέργεια πράξεων»).
Βάσει της υπόθεσης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για την πρώην Γιουγκοσλαβία, στην περίπτωση του Ντούσκο Τάντιτς, μπορεί να αποδειχθεί ο συνολικός έλεγχος της Ρωσίας πάνω από τη δράση των «ΛΔΛ» και «ΛΔΝτ» («ο συνολικός έλεγχος των δραστηριοτήτων, όπως η χρηματοδότηση, ο εξοπλισμός, η εκπαίδευση). Ο αποτελεσματικός ή γενικός έλεγχος αποδεικνύει ότι η «ΛΔΛ» και η «ΛΔΝτ» αποτελούν επίσημα όργανα της κυβέρνησης της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Οι ενέργειες της «ΛΔΛ» και της «ΛΔΝτ» θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ενέργειες του τακτικού στρατού της Ρωσίας.
15) Από την αρχή της επίθεσης στην ανατολική Ουκρανία, το κράτος μας και η Ρωσική Ομοσπονδία βρίσκονται σε κατάσταση διεθνούς ένοπλης σύγκρουσης. Με βάση την απόφασης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για την πρώην Γιουγκοσλαβία στην περίπτωση Ντούσκο Τάντιτς και στην περίπτωση Boskoski («τα χαρακτηριστικά της ένοπλης σύγκρουσης είναι η οργάνωση των ένοπλων δυνάμεων, η διάρκεια των ένοπλων συγκρούσεων, η περιοχή των συγκρούσεων και η έντασή τους»), μπορεί να υποστηριχθεί το συμπέρασμα σύμφωνα με το οποίο η διεθνής ένοπλη σύρραξη στην ανατολική Ουκρανία είναι το αποτέλεσμα της δράσης των «ΛΔΛ» και «ΛΔΝτ» ως όργανα των αρχών της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
16) Η Συμφωνία του Μινσκ τώρα, είναι η νομική βάση για τη διευθέτηση της σύγκρουσης στην ανατολική Ουκρανία. Οι συμφωνίες αυτές είχαν αρχικά την ιδιότητα του modus vivendi (άτυπη συμφωνία μεταξύ των μερών σε μια δεδομένη σύγκρουση), δηλαδή ήταν μια πολιτική δήλωση. Το κράτος συνέχισε να θεωρεί τη διεθνή ένοπλη σύγκρουση ως αντιτρομοκρατική επιχείρηση και να κάνει τις διαπραγματεύσεις με το κράτος-εισβολέα. Η Ουκρανία αναγνώρισε τη Ρωσία ως κράτος-εισβολέα, αλλά δεν επέβαλε στρατιωτικό νόμο. Ο «Hybrid πόλεμος» οδήγησε στην «Hybrid Συμφωνία του Μινσκ» και στην «Hybrid διπλωματική διαδικασία του Μινσκ».
Το Μινσκ-2 ήταν ένα αμφίβολο έγγραφο, από άποψη διεθνούς δικαίου. Μετά την έγκριση του κειμένου Μινσκ-2 με απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (απόφαση 2202), όλα άλλαξαν. Με την παρούσα απόφαση το κείμενο απέκτησε την απαραίτητη νομική δύναμη.
17) Οι πράξεις της Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας είναι λόγοι για τη διενέργεια αγωγής κατά του ρωσικού κράτους και των ανώτατων αξιωματούχων της Ρωσικής Ομοσπονδίας στους διεθνείς μηχανισμούς νομικής ευθύνης. Η χρησιμοποίηση των μηχανισμών στο πλαίσιο του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (αναγνώριση της Ρωσίας ως εισβολέα, εφαρμογή κατά της των αναγκαστικών ή στρατιωτικών μέτρων) απεδείχθη μάταιη υπολογίζοντας το «αιματηρό» βέτο της Ρωσίας.
Πιο ρεαλιστική είναι η χρήση του μηχανισμού της Απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ με τίτλο «Η Ενότητα για την Ειρήνη» (η αφαίρεση του εισβολέα από την ψηφοφορία των 3/4, δηλαδή με 129 ψήφους κατά τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ). Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ μπορεί να λάβει πολιτική απόφαση σχετικά με την αναγνώριση της Ρωσίας ως εισβολέα.
18) Η Ουκρανία έχει ένα ευρύ φάσμα ευκαιριών για να μηνύσει τη Ρωσία στα διεθνή δικαστήρια. Στο Διεθνές Δικαστήριο του ΟΗΕ, η Ουκρανία μπορεί να απευθυνθεί με βάση: α) Τη Διεθνή Σύμβαση για την καταστολή της χρηματοδότησης της τρομοκρατίας , από το 2001, β) Τη Σύμβαση κατά των βασανιστηρίων και άλλων σκληρών, απάνθρωπων τρόπων ή αυτών που ταπεινώνουν την αξιοπρέπεια με κάθε είδους συμπεριφοράς και τιμωρίας, από το 1984, γ)Τη Διεθνή Σύμβαση για την εξάλειψη όλων των μορφών φυλετικών διακρίσεων, από 1965 (σχετικά με τους Τατάρους της Κριμαίας), δ) Τη Διεθνή Σύμβαση για την καταστολή τρομοκρατικών βομβιστικών επιθέσεων, από το το 1997, ε) Τη Σύμβαση περί διεθνούς πολιτικής Αεροπορίας του 1944, στο πλαίσιο της κατάρριψης του Boeing πτήση-MN17 των «Malaysian Airlines». Έχει επίσης προοπτική η εφαρμογή του μηχανισμού Συμβουλευτικών γνωμοδοτήσεων του Διεθνούς Δικαστηρίου Δικαιοσύνης του ΟΗΕ (σχετικά με τα θέματα της επιθετικότητας της Ρωσίας στην ανατολική Ουκρανία ή παράνομης κατοχής της Κριμαίας).
Η Ουκρανία μπορεί να κινήσει διαδικασίες στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στο Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας, στο διαιτητικό δικαστήριο της Χάγης για τη μόνιμη διατησία, στο High Court του Λονδίνου (ως «διαφωνία του χρέους») και σύμφωνα με τις ειδικές διαδικασίες στο Συμβούλιο της Ευρώπης, του ΟΑΣΕ κτλ.
Τα οικουμενικά συμπεράσματα με «Ουκρανική γεύση»
19) Το «ουκρανικό προηγούμενο» της υβριδικής επιθετικότητας της Ρωσίας οδήγησε στην εμφάνιση των «ουκρανικών μαθημάτων». Αυτά τα «μαθήματα» μπήκαν στη βάση της μερικής καταστροφικής κρίσης του διεθνούς δικαίου. Αυτή η κρίση σημαίνει ότι όχι το δίκαιο, αλλά η δύναμη είναι αυτή που σήμερα ρυθμίζει καρά κύριο λόγο τις «γεωπολιτικές» σχέσεις μεταξύ των κρατών.
20) Ο κόσμος εξακολουθεί να κατανέμεται μεταξύ αυτών των κρατών και των ηγετών που σέβονται το διεθνές δίκαιο, και εκείνων που το περιφρονούν. Η Ρωσία συνεχίζει να ισχυρίζεται ότι σέβεται, ακόμη και ότι σώζει το διεθνές δίκαιο, ενώ ο αρχηγός της διαπράττει εγκλήματα που απαιτούν μια διεθνή ετυμηγορία του δικαστηρίου. Η Ρωσία παραβίασε περίπου 300 διεθνείς συμφωνίες και παραμένει ουσιαστικά ατιμώρητη.
21) Η κρίση του διεθνούς δικαίου σημαίνει μια άτυπη αναθεώρηση των διεθνών δεσμεύσεων από τα κράτη, σε σχέση του ενός με το άλλο, συμπεριλαμβανομένης και της Ρωσίας. Ο κόσμος εισέρχεται σε μια φάση χαοτικής ενίσχυσης των διεθνών σχέσεων στο πλαίσιο της μείωσης της ασφάλειάς τους, η οποία απειλεί με συνολικό «πόλεμο όλων εναντίον όλων».
22) Ο κόσμος σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπος με την έκκληση της διεθνούς νομικής πραγματικότητας. Ο Πούτιν αψηφά τα θεμελιώδη βασικά στοιχεία της εξωτερικής πολιτικής της Δύσης. Το Κρεμλίνο ζητά για τον εαυτό του μια κατάσταση ίσης συμμετοχής στη διεθνή πολιτική. Σύμφωνα με τη Μόσχα, πρέπει να τεθεί εκ νέου σε εφαρμογή η ξεπερασμένη αρχή που είχε ισχύ κατά τη διάρκεια του «Ψυχρού Πολέμου», δηλαδή η διανομή σφαιρών επιρροής. Σε αυτή τη μοιρασιά η Ουκρανία, σύμφωνα με τη γνώμη του Κρεμλίνου, θα έχει το ρόλο του Κράτους-δορυφόρου το οποίο θα εξαρτάται από τη Ρωσία.
23) Μια τεχνητή κρίση του συστήματος του διεθνούς δικαίου στην Ουκρανία, θα σημάνει τη σταδιακή «εξομάλυνση» και θα επιφέρει την πραγματική διάλυση του συστήματος των διεθνών σχέσεων που αναπτύχθηκαν μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία είναι ζήτημα των βασικών αρχών που διέπουν τις σχέσεις μεταξύ των κρατών στον 21ο αιώνα. Η Ουκρανο-Ρωσική αντιπαράθεση δεν είναι ακόμα μία τοπική σύγκρουση, αν αντιμετωπιστεί έτσι τότε θα επισημοποιηθεί η έναρξη της αλλαγής των «διεθνών κανόνων».
24) Επί του παρόντος, η Ουκρανία πρέπει να ενεργήσει ως μέλος της παγκόσμιας πολιτικής με σημαντική εξάρτηση από τους άλλους διεθνείς παίκτες. Η Ουκρανία δεν χρησιμοποίησε τις λαμπρές γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές δυνατότητές της. Σε αυτό το πλαίσιο, κατά το διάστημα 2013-2016, το κράτος μας δεν έχει όλες τις δυνατότητες για την υλοποίηση του γεωπολιτικού του πρότζεκτ. Η Ουκρανία βρέθηκε σε λεγόμενη περιφέρεια διασύνδεσης ή αλλιώς σε γεωπολιτική ζώνη αναταράξεων. Η Ρωσία δεν μπόρεσε να επιτύχει πλήρως τους στόχους της. Η Ρωσία απέτυχε να καταστρέψει το ουκρανικό ανεξάρτητο κράτος και την ουκρανική προοπτική.
25) Η πιο αποτελεσματική στρατηγική ενάντια στην επιθετικότητα του Πούτιν μπορεί να είναι μόνο η στρατηγική «απομάκρυνσης» του Πούτιν. Αυτή η απομάκρυνση, από τη μία πλευρά, απαιτεί να παρθούν διεθνή οικονομικά, ενημερωτικά, πολιτικά, ασφαλιστικά και νομικά μέτρα και από την άλλη - την οικοδόμηση μιας επιτυχημένης, αναμορφωμένης και οικονομικά ευημερούσας Ουκρανίας.
Μετάφραση: Ιωάννα Τελιανίδη
Πηγή: 1