Γνωρίζουμε ότι η Ρωσία έκλεψε την Κριμαία και ξέρουμε πως πρέπει να προχωρήσουμε άρθρο του Υπουργού Εξωτερικών της Βρετανίας
Τη νύχτα 22 Φεβρουαρίου του 2014, οι σημαντικότεροι εκπρόσωποι της ρωσικής κυβέρνησης μαζεύτηκαν για μια συνάντηση στο Κρεμλίνο. Εκεί συγκεκριμένα, συμφώνησαν να καταλάβουν την ουκρανική Κριμαία.
Αργότερα, αυτοί θα έπρεπε να εργαστούν επιμελώς για να δώσουν σε αυτή την απόφαση την εμφάνιση της νομιμότητας - συμπεριλαμβανομένης της διοργάνωσης ψευδούς δημοψηφίσματος. Όμως εκείνη η νυχτερινή συνάντηση μεταξύ του Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν και αντιπρόσωπων των υπηρεσιών επιβολής του νόμου, οργανώσεων πληροφοριών, ενόπλων δυνάμεων και άλλων κρατικών δομών στις οποίες το κράτος αναθέτει το δικαίωμά του να χρησιμοποιεί βία, προοριζόταν τελικά για να αποφασιστεί η τύχη των κατοίκων της Κριμαίας.
Το γνωρίζουμε αυτό, γιατί ο ίδιος ο Πούτιν μας το είπε αυτό.
Στο ντοκιμαντέρ για τη ρωσική τηλεόραση, που προβλήθηκε το 2015, ο ίδιος ο πρόεδρος περιγράφει την ακολουθία των γεγονότων. Αποφάσισε να κατακτήσει την Κριμαία κατά τη διάρκεια αυτής της μυστικής συνάντησης στο Κρεμλίνο, τρεις εβδομάδες πριν από το πλαστό δημοψήφισμα. Και όλοι οι ισχυρισμοί ότι, όπως είπε, προσπάθησαν να προστατεύσουν το λαό της περιοχής ή να εκπληρώσουν την επιθυμία του τοπικού πληθυσμού, ήταν - με βάση την προσωπική αναγνώριση του Πούτιν - απολύτως ψευδείς.
Με αυτό ακριβώς τον τρόπο, η Ρωσία κατέβαλε 27 χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα ουκρανικής γης και παραβίασε την κύρια αρχή του διεθνούς δικαίου, σύμφωνα με την οποία τα κράτη δεν μπορούν να αυξήσουν με βία την επικράτειά τους ή να αλλάξουν σύνορα.
Ο Πούτιν, προσάρτησε τυπικά την Κριμαία στη Ρωσική Ομοσπονδία, στις 18 Μαρτίου του 2014. Τέσσερα χρόνια αργότερα, καλό είναι να θυμηθούμε το τεράστιο μέγεθος αυτής της πράξης και να διπλασιάσουμε την αποφασιστικότητά μας να προστατεύσουμε τις αξίες μας και την υποστήριξη του διεθνούς δικαίου.
Αυτό δεν συνέβη από το 1945.
Από τότε, η κατάσχεση της επικράτειας της Κριμαίας από τη Ρωσία έγινε η πρώτη περίπτωση βίαιης προσάρτησης στην Ευρώπη και η πρώτη προσπάθεια της αναμόρφωσης των ευρωπαϊκών συνόρων με επιθετικότητα.
Έχοντας πετύχει αυτό, η Ρωσία παραβίασε τόσες πολλές διεθνείς συμφωνίες που είναι δύσκολο να απορυθμιστούν. Ακολουθούν μερικά παραδείγματα: ο Πούτιν καταπατά το άρθρο 2 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, την τελική πράξη του Ελσίνκι και τη συνθήκη φιλίας, συνεργασίας και εταιρικής σχέσης μεταξύ της Ουκρανίας και της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Παραβίασε επίσης την υποχρέωση την οποία η Ρωσία είχε αναλάβει στο πλαίσιο του Μνημονίου της Βουδαπέστης το 1994, δηλαδή την υπόσχεση να «σεβαστούν τα σύνορα της Ουκρανίας» και «να απέχουν από την απειλή ή τη χρήση βίας κατά της εδαφικής ακεραιότητας ή της πολιτικής ανεξαρτησίας της Ουκρανίας».
Μετά την προσάρτηση της Κριμαίας, ο Πούτιν πήγε περαιτέρω, τροφοδοτώντας και ενεργά την εξάπλωση της σύγκρουσης στην Ανατολή της Ουκρανίας. Μέχρι σήμερα, η Ρωσία συνεχίζει να προμηθεύει τους στρατιώτες και τις δεξαμενές της, σε μια τεράστια σύγκρουση, στην οποία ήδη έχουν χάσει τη ζωή του περισσότεροι από 10.000 άνθρωποι και ανάγκασε 2.3 εκατομμύρια ανθρώπους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους.
Η πτήση MH17 ήταν το τελευταίο έγκλημα αυτής της τραγωδίας, όταν ένας ρωσικός πύραυλος που ξεκίνησε από το έδαφος το οποίο ελέγχεται από φιλο-ρώσους μαχητές, χτύπησε αεροπλάνο στον ουρανό, σκοτώνοντας 298 αθώους ανθρώπους, μεταξύ των οποίων 10 Βρετανοί υπήκοοι.
Από εκείνη τη στιγμή, υπάρχουν αναφορές από την Κριμαία για την καταστολή κατά του ιθαγενούς πληθυσμού, των Τατάρων της Κριμαίας, και τον εκφοβισμό εκείνων που αντιτίθενται στη ρωσική προσάρτηση. Παρά τις συνεχείς εκκλήσεις της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, η Ρωσία αρνείται να δεχθεί διεθνείς αποστολές ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χερσόνησο.
Τέλος, θα παρατηρήσω γιατί είναι τόσο σημαντικό να τηρήσουμε την αρχή: τα κράτη δεν πρέπει να αλλάξουν με επίθεση τα σύνορα τους ή να αποκτήσουν έδαφος με βία. Η ασφάλεια κάθε έθνους εξαρτάται από το αν ο κόσμος σέβεται αυτή την αρχή.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η μοίρα της Κριμαίας είναι σημαντική για όλους μας.
Όλοι έχουμε την υποχρέωση να ενεργούμε με ισορροπημένο και αποφασιστικό τρόπο κατά της Ρωσίας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να στηρίξουμε τις κυρώσεις που επιβάλλονται στη Ρωσική Ομοσπονδία για την προσάρτηση της Κριμαίας, όσο η περιοχή παραμένει υπό τον έλεγχο του Κρεμλίνου, καθώς και να διατηρηθούν περαιτέρω, ισχυρότερες κυρώσεις, έως ότου εφαρμοστούν οι συμφωνίες του Μινσκ.
Αυτά τα βήματα πρέπει να αποδεικνύουν ότι καμία χώρα, ανεξάρτητα από το μέγεθός της, δικαιούται να διασπάσει τον γείτονά της και να παραβιάσει το διεθνές δίκαιο χωρίς συνέπειες για τον εαυτό της.
Ταυτόχρονα, πρέπει να συνεργαστούμε ενεργά και αποφασιστικά με τη Ρωσία, με την τήρηση των αρχών μας. Πρέπει να μιλάμε σαφώς και άμεσα για την ανησυχία μας για τις ενέργειες του Κρεμλίνου. Και δεν υπάρχουν αντιφάσεις μεταξύ του διαλόγου και της αποτροπής. Αυτές οι προσεγγίσεις πρέπει να ενισχυθούν μεταξύ των δύο, και το τόνισα αυτό κατά την επίσκεψή μου στη Μόσχα τον Δεκέμβριο του 2017.
Το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ρωσία, ως μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, έχουν ειδική κοινή ευθύνη για τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας. Το σύνθημά μας στις σχέσεις με τη Ρωσία πρέπει να είναι αυτό: «να συνεργαστείτε, αλλά να είστε προσεκτικοί». Επομένως και τα δύο συστατικά αυτού του τύπου θα πρέπει να διεξάγονται εξίσου αποφασιστικά.
Ταυτόχρονα, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τις τρομερές συνέπειες αυτής της συνάντησης στο Κρεμλίνο, αργά τη νύχτα στις 22 Φεβρουαρίου.
Αλεξάντερ Μπόρις ντε Φέφελ Τζόνσον (αγγλ. Alexander Boris de Pfeffel Johnson), Υπουργός Εξωτερικών του Ηνωμένου Βασιλείου
Μετάφραση: Ιωάννα Τελιανίδη
Πηγή: eurointegration.com.ua
